Niezwykła Łódź. Park Poniatowskiego nie tylko na weekend! Poznaj jego bogatą historię [ZDJĘCIA]

Całymi rodzinami, z wózkami, rowerami, hulajnogami czy innymi zabawkami. Na kocach, ławkach, albo zwyczajnie na trawie - tak łodzianie spędzają czas w Parku Poniatowskiego. To urokliwy, pełne przeróżnej zieleni ogród. Kto nie był dawno, albo nie daj Boże, w ogóle czas zaległości nadrobić. To także cudowne miejsce dla... zakochanych.

 !reklama!

Park został założony w pierwszym dziesięcioleciu XX wieku na terenach dawnych lasów miejskich, sięgających znacznie dalej na północ, niż obecny park.

Obszar obejmował m.in. tereny obecnego szpitala, kościoła i wytwórni filmowej. Już wcześniej las, w dużej mierze jodłowy, był wykorzystywany przez miejscową ludność do rekreacji i wypoczynku. Projekt parku wykonany został na zlecenie prezydenta miasta Władysława Pieńkowskiego w 1903 roku, przez Teodora Chrząńskiego. Zakładał m.in. wycięcie istniejącego tam lasu i zniwelowanie terenu. Ideą projektanta było zaprojektowanie parku w ten sposób, aby stworzyć otwarte przestrzenie z miejscami przechadzek dla pieszych oraz szerokie aleje do jazdy powozami (co miało miejsce do 1923 roku, dlatego znajdują się tu tak szerokie aleje niespotykane w żadnym innym łódzkim parku).

Plan parku łączył w sobie elementy naturalnego parku angielskiego i kształtowanego ręką ogrodnika parku francuskiego.

Wnętrze na osi wschód - zachód pozostaje otwartą przestrzenią z urządzoną zielenią niską. Pozostałą porasta drzewostan, który w części jest pozostałością po lasach miejskich. Aby ziścić ideę projektanta, w ciągu kilku lat wycięto półtora tysiąca drzew iglastych a w ich miejsce wykonano nasadzenia blisko 100 tys. drzew i krzewów.

"Ogród przy Pańskiej" (dawna nazwa ul. Żeromskiego) już od początku istnienia nie miał szczęścia.

W 1910 r. plaga dzikich królików spowodowała wielkie szkody, wtedy to park został ogrodzony. W czasie I wojny światowej był on otwarty dla ludności. Wówczas to z powodu głodu, na jego rabatach zamiast kwiatów uprawiano ziemniaki. Obowiązującą do dziś nazwę parku nadano w 1917 r. W kolejnych latach wybudowano boiska, organizowano wypoczynek dla dzieci m.in. ślizgawkę i saneczkowanie, wykopano również staw, a z wydobytej ziemi usypano górkę.

Pod koniec lat 20. ubiegłego wieku wybudowano willę mieszkalną dla prezydenta miasta (obecnie znajduje się tam szkoła podstawowa), w kolejnych latach mostek i altankę przy stawie, a także ogródek jordanowski. W 1938 roku w głównej osi parku stanął pomnik Stanisława Moniuszki, niestety zniszczony przez Niemców rok później. Podczas II wojny światowej Niemcy zamknęli park dla Polaków i Żydów, a większość drzew iglastych będących pozostałością lasów miejskich wycięli, zlikwidowali także ogródek bylinowy i wybudowali w jego miejscu korty do tenisa. W czasie wojny zniszczone zostało także dno stawu, które odbudowano dopiero w 1957 r.

Pamiątką po wojnie są dwa cmentarze żołnierzy radzieckich i polskich.

Teren parku stopniowo się kurczył. Najpierw,  na rogu dawnej ul. Anny (obecnie Mickiewicza) i Pańskiej, powstał szpital wojskowy, a w 1925 rozpoczęła się budowa kościoła przy zbiegu ulic Łąkowej i Anny. W latach 70. XX w. park został przecięty szerokim pasem obecnej Alei Mickiewicza i obecnie ma kształt zbliżony do prostokąta. Od północy ograniczony jest Al. Mickiewicza, południową granicę wytycza ul. Parkowa i Radwańska. Od wschodu do parku przylega Al. Włókniarzy, a od zachodu Żeromskiego - tu też usytuowane jest najbardziej reprezentacyjne wejście do parku. W parku rośnie ponad 20 drzew uznanych za pomniki przyrody a cały park wpisany jest do rejestru zabytków.

Kilka godzin spędzonych w Parku w miłym towarzystwie może być niezapomnianym przeżyciem. Może także wstępem do wielkiej miłości?

Źródło: parki.org.pl